ΤΟ "ΕΞΥΠΝΟ" ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΙΚΤΗ ΕΥΦΥΪΑΣ. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΝΗΛΙΚΗ ΖΩΗ. 

Πρόσφατα διάβασα ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι καθοριστική για χαρούμενα παιδιά και κυρίως για χαρούμενους και ισορροπημένους ενήλικες. Είναι πιο σημαντική από τον δείκτη ευφυϊας γιατί, τελικά, το να ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, μας γλιτώνει από κακοτοπιές της ζωής και μας βοηθά να επικοινωνούμε καλύτερα με τους άλλους, όποιοι και αν είναι αυτοί. Σκέφτηκα, λοιπόν, να το ψάξω περισσότερο και βρήκα όσα πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε εμείς οι γονείς, προκειμένου να καλλιεργήσουμε την συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μας. 

Τα do's

1. Aναγνωρίζουμε τα αρνητικά συναισθήματα ου νιώθουν, ως μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε μαζί τους ισχυρούς δεσμούς

Κάθε συναίσθημα κρύβει από πίσω του ένα μήνυμα και το να το αποδεχόμαστε καταρχάς, μας δίνει την ευκαιρία και το έδαφος να το θεραπεύσουμε. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά δυσκολεύονται ιδιαίτερα να διαχειριστούν το συναίσθημά τους. Χρέος μας είναι να δείχνουμε συμπόνοια, αγάπη και καλοσύνη. Να τους επικοινωνήσουμε την ενσυναίσθηση και την αξία της κατανόησης. Να τι μπορούμε να πούμε σε μία στιγμή "κρίσης": "Καταλαβαίνω ότι είσαι εκνευρισμένος" ή " Φαίνεσαι τόσο θυμωμένος αυτή την στιγμή. Είναι μήπως επειδή η αδερφή σου, σου πήρε το παιχνίδι; Το καταλαβαίνω απόλυτα".

2. Βοηθούμε τα παιδιά να ονοματίσουν τα συναισθήματά τους

Είναι σημαντικό να περιγράφουν με λόγια και να δίνουν νόημα σε όσα νιώθουν. Από την στιγμή που τα παιδιά είναι σε θέση να αναγνωρίσουν και να ονομάσουν το συναίσθημά τους γίνεται πιο εύκολο να αυτορρυθμίζονται. "Νιώθω ότι είσαι εκνευρισμένος", "Φαίνεται ότι είσαι πληγωμένος", είναι κάποιες ενδεικτικές φράσεις-κλειδιά.

3. Θέτουμε οπωσδήποτε όρια και τους μαθαίνουμε να λύνουν τα προβλήματα

Στην ζωή είναι σημαντικό να έχουμε εναλλακτικές και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να τους το διδάξουμε προκειμένου να γίνουν ευρηματικά. Δεδομένου ότι και τα ίδια λαχταρούν να είναι αυτόνομα, είναι πολύ σημαντικό να ενδυναμώσουμε την λίστα με τις εναλλακτικές λύσεις που έχουν για κάθε πρόβλημα που προκύπτει, για την αντιμετώπιση κάθε νέας πρόσκλησης. Είναι σημαντικό να τους δείξουμε ότι μπορούν από μόνα τους να τα βγάλουν πέρα σε έναν κόσμο άδικο και πολλές φορές εκνευριστικό. "Καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σου, αλλά το να με χτυπάς δεν είναι σωστό. Πώς αλλιώς μπορείς να μου δείξεις πώς νιώθεις;", μια ενδεικτική αντιμετώπιση.

Τα don'ts

1. Δεν τους τιμωρούμε για τον τρόπο που εκφράζουν το συναίσθημά τους
Τα αρνητικά συναισθήματα δικαιολογούνται απόλυτα στην παιδική ηλικία και λειαίνονται όσο τα παιδιά μεγαλώνουν. Με το να υποβαθμίζουμε όλα όσα νιώθουν ή να τα κατακρίνουμε, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τους στέλνουμε το μήνυμα ότι είναι και τα ίδια-τα παιδιά-"κακά". Κι αυτό δυστυχώς, ότι είναι "κακά παιδιά", μπορεί να το "κουβαλήσουν" και στην ενήλικη ζωή τους.

2. Δεν τους κατακρίνουμε για όλα όσα νιώθουν
Kάποιες φορές τα παιδιά μπορεί να κάνουν ή να λένε πράγματα εντελώς απαράδεκτα και είναι πολύ δύσκολο για εμάς να ερμηνεύσουμε συναισθήματα που, σε πρώτη ανάγνωση, μοιάζουν παράλογα. Χρειάζεται ψυχραιμία και είναι αναγκαίο, σε τέτοιες περιπτώσεις, να βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση των παιδιών. Μπορούμε να τους κάνουμε ερωτήσεις, να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και να τους δείξουμε ότι είμαστε με το μέρος τους, ότι τους υποστηρίζουμε και θα είμαστε εκεί για να τους κρατήσουμε το χεράκι όταν νιώθουν υπερβολικά έντονα και σκληρά συναισθήματα.

3. Δεν υποτιμούμε την ικανότητα των παιδιών να μαθαίνουν και να εξελίσσονται
Τα παιδιά είναι προγραμματισμένα να ανθίζουν και να εξελίσσσονται σε ισορροπημένους ενήλικες οι οποίοι είναι σε θέση να λύνουν προβλήματα και να ανταποκρίνονται στα διλήμματα της ζωής. Ως παιδιά, βέβαια, χρειάζεται να έχουν κάποιον δίπλα τους για να τους ακούει, να τους κρατά το χέρι και να τους προκαλεί να κάνουν μικρές, προσωπικές, ενδοσκοπήσεις και να ανταποκρίνονται καταλλήλως σε κάθε κατάσταση.



Τι να θυμόμαστε
Από την στιγμή που γινόμαστε γονείς, η "δουλειά" μας δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα θα ανησυχούμε, συχνά θα νομίζουμε ότι τίποτε δεν γίνεται σωστά. Αν, όμως, "χτίσουμε" την αυτοπεποίθηση των παιδιών, θα τους δώσουμε φτερά να "πετάξουν" στην ζωή τους, πατώντας, ταυτόχρονα, στα πόδια τους.