ΠΑΙΔΙΑ-ΡΟΜΠΟΤ;

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΛΑΣΤΙΚΟ. 

Κάθε χρόνο με το πρώτο κουδούνι αρχίζει και το ανελέητο κυνηγητό του ρολογιού. Η μάχη με τον χρόνο δίνεται όχι μόνο για να προλάβουμε τις επαγγελματικές απαιτήσεις και τις δεκάδες οικογενειακές υποχρεώσεις, αλλά και για να "τρέξουμε" τα παιδιά μας στις λεγόμενες εξωσχολικές δραστηριότητες που φαίνεται ότι "καπαρώνουν" τα περισσότερα-αν όχι όλα-τα απογεύματα. Λίγο η ανταγωνιστική κοινωνία μας που μάς ζητά ολοένα και περισσότερα τυπικά προσόντα, λίγο η ανάγκη μας να "παρκάρουμε" τα παιδιά για λίγη ώρα ώστε να μπορέσουμε να ασχοληθούμε με όλα τα άλλα που πρέπει να γίνουν, όλα αυτά μετατρέπουν τους μαθητές σε μικρά "ρομποτάκια" που καλούνται να τα πάνε καλά στο σχολείο, στον αθλητισμό, στις τέχνες (και τις πολεμικές, βλέπε τάε κβο ντο). Το ερώτημα είναι: τους αρέσει, τελικά, αυτή η αγχωτική καθημερινότητα, κυριολεκτικά στους δρόμους;

Τι θα πρέπει να αναρωτηθούμε:

1. Το παιδί μας απολαμβάνει πραγματικά τις εξωσχολικές του δραστηριότητες; 
Κάποιες φορές, ίσως και τις περισσότερες, "γράφουμε" το παιδί μας στα Αγγλικά ή το μπαλέτο ή το ποδόσφαιρο επειδή κάνουν το ίδιο και οι άλλοι γονείς. Κάποιες άλλες φορές μπορεί να "φορτώνουμε" στα παιδιά δραστηριότητες τις οποίες έχουμε ως προσωπικά μας απωθημένα από την παιδική μας ηλικία. Κάπου εκεί ξεχνάμε το ίδιο το παιδί και τις ανάγκες του και αυτό θα πρέπει να το προσέξουμε. Σκοπός είναι να ασχοληθεί με κάτι που του αρέσει, το βοηθά να γίνει πιο κοινωνικό, να εκφράζει τα συναισθήματά του, να βελτιώσει την φυσική του κατάσταση. Και αυτό το κάτι θα πρέπει να το επιλέξει το ίδιο.
2. Περισσεύει καθόλου ελεύθερος χρόνος για το παιδί μας;
Μπορεί το πρόγραμμα να είναι απαραίτητο για τα παιδιά, αλλά εξίσου απαραίτητος είναι και ο ελεύθερος χρόνος προκειμένου να ξεκουράζονται, να χαλαρώνουν και να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους. Ο χρόνος που θα περάσουν με τον εαυτό τους στο σπίτι, το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου, το παιχνίδι με τους φίλους τους ή την υπόλοιπη οικογένεια, ακόμη και κάποιες στιγμές απόλυτης βαρεμάρας, είναι όλα ευεργετικά. Δεν χρειάζεται όλες οι ενασχολήσεις των παιδιών να έχουν έναν απώτερο στόχο.

Τι στερείται το υπερ-προγραμματισμένο παιδί
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένα παιδί με φορτωμένο καθημερινό πρόγραμμα:
* δεν έχει τον χρόνο να παίξει με φυσικό και δημιουργικό τρόπο
* χάνει χρόνο με την υπόλοιπη οικογένεια
* δεν έρχεται σε τόσο άμεση επαφή με τον εαυτό του και δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες του.

Το άγχος, καμπανάκι κινδύνου

Ενδεχομένως να αναρωτιέστε πότε θα πρέπει να υποψιαζόμαστε ότι οι εξωσχολικές δραστηριότητες είναι πολλές για το παιδί μας. Η απάντηση έχει άμεσα να κάνει με το άγχος: όχι μόνο αυτό που νιώθουμε εμείς που το "τρέχουμε", αλλά και τα ίδια τα παιδιά. Διότι και τα παιδιά βιώνουν άγχος. Αν, λοιπόν, νιώσουμε ότι κουραζόμαστε, ότι δεν προλαβαίνουμε, αυτό σημαίνει ότι κάποιες δραστηριότητες θα πρέπει να σβηστούν από το εβδομαδιαίο πρόγραμμα του παιδιού. Διότι πιθανότατα θα έχει κουραστεί κι εκείνο. Αν νιώσουμε ότι το παιδί μας είναι στρεσαρισμένο, στην προσπάθειά του να είναι καλό και στο σχολείο και σε όλα τα υπόλοιπα, αυτό κι αν σημαίνει ότι το πρόγραμμά του επιβάλλεται να γίνει πιο ελαστικό. 
Ας έχουμε στο μυαλό μας δύο πράγματα:
1) Το να περνάμε χρόνο με το παιδί μας είναι επένδυση για το μέλλον.
2) Το ελεύθερο παιχνίδι δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαιότητα.











.