ΚΟΡΙΤΣΙΑ: ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ

Αν κάτι χαρακτηρίζει εμάς τις γυναίκες, ήδη από τα χρόνια της εφηβείας οπότε αρχίζουμε να έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση με την εμφάνιση και την εικόνα μας, είναι η ανασφάλεια, η οποία, πολλές φορές, φθάνει στην απόλυτη απουσία αυτοπεποίθησης. Τα σύγχρονα πρότυπα, μέσα από την τηλεόραση, τα περιοδικά και πλέον κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σίγουρα παίζουν και αυτά τον ρόλο τους. Μας "επιβάλλουν" την "τέλεια εικόνα", η οποία, αν το καλοσκεφτούμε, όχι απλά δεν είναι "τέλεια", αλλά μάλλον ρηχή και επιφανειακή, διότι στέκεται μόνο στο "φαίνεσθαι" και όχι στο "είναι", που είναι, τελικά, η ουσία. Χωρίς να θέλω να δαιμονοποιήσω την κοριτσίστικη αυταρέσκεια, την οποία βλέπω και στην κορούλα μου, η οποία είναι μόλις τρεισίμισι-και την κάνει χαριτωμένη-το "είναι" είναι αυτό που πρέπει να "δουλέψουμε" προκειμένου τα κορίτσια μας να μπορούν να αντιμετωπίσουν την ζωή με αυτοπεποίθηση.

Πρόσφατα στο Διαδίκτυο ανακάλυψα έναν πολύ ενδιαφέροντα τίτλο βιβλίου, των Katty Kay και Claire Shipman. Ο τίτλος είναι "Κώδικας Αυτοπεποίθησης για κορίτσια: Παίρνοντας ρίσκα, κάνοντάς τα θάλασσα, ο εκπληκτικά μη τέλειος, αλλά απόλυτα γεμάτος δύναμη εαυτός σου" (The Confidence Code for Girls: Taking Risks, Messing Up, Your Amazingly Imperfect, Totally Powerful Self"). Για τις ανάγκες του βιβλίου τους, οι συγγραφείς πραγματοποίησαν μία δημοσκόπηση, μέσω του Διαδικτύου, σύμφωνα με την οποία ανάμεσα στα 8 και τα 14 έτη, η αυτοπεποίθηση των κοριτσιών πέφτει κατά 30%, ενώ τρία στα τέσσερα κορίτσια στην εφηβεία ανησυχούν για την πιθανή αποτυχία. Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τα κορίτσια μας; Πάμε να δούμε μερικές συμβουλές.

1. Τους βοηθάμε να "ξεβολεύονται" και να παίρνουν ρίσκα

Όπως αναφέρει η Shipman, ένα από καλύτερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στις κόρες μας είναι να τους βοηθούμε να νιώθουν άνετα με το ότι δεν είναι άνετα. Είναι πραγματικά καλό να παίρνουν ρίσκα, είναι ένα προστάδιο επιτυχίας. Κάθε φορά, λοιπόν, που το κορίτσι μας φοβάται, μπορούμε να του λέμε: "Καταλαβαίνω ότι αυτό σε φοβίζει, είναι φυσιολογικό. Δοκίμασέ το, όμως". Και φυσικά, εμείς οι γονείς θα είμαστε δίπλα τους σε ό,τι χρειαστεί.

2. Κάνουμε μαζί μία λίστα με όλα τα ρίσκα που παίρνουν τελικά

Όταν είναι καταγεγραμμένα, το παιδί βλέπει ότι όντως τα πήρε και τα κατάφερε, άρα μπορεί, είναι ικανό. Το ίδιο ισχύει και για όσα ρίσκα δεν πήγαν καλά. Διότι και η αποτυχία είναι πάντα στο πρόγραμμα. Το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά προσπάθησαν και αυτό από μόνο του τους δίνει δύναμη.
Extra  tip: Είναι καλό να γράψετε και όλες τις εκφράσεις που η κόρη σας χρησιμοποίησε στην προσπάθεια να καταφέρει κάτι, όπως για παράδειγμα: "Το΄χω", "Το έχω ξανακάνει", "Μπορώ να τα καταφέρω".

3. Υπενθυμίζουμε στα κορίτσια μας ότι η αποτυχία μπορεί να διορθωθεί

Καταρχάς, είναι σημαντικό να τους εξηγούμε ότι η αποτυχία πάντα προκύπτει στην ζωή, είναι αναπόφευκτη. Εκείνο, όμως, που πάντα μας βοηθά, είναι να την αντιμετωπίζουμε. Ας δώσουμε ένα επίκαιρο παράδειγμα, εν μέσω εξετάσεων. Ας υποθέσουμε ότι η κόρη μας δεν πήγε καλά σε ένα μάθημα και γυρίζει στο σπίτι απογοητευμένη. Φυσικά, δεν χάλασε και ο κόσμος. Αρκεί που προσπάθησε, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Γίνεται να διορθώσει όλα όσα έγραψε; Όχι. Άρα; Μπορούμε να τις προτείνουμε να ασχοληθεί με πράγματα που της αρέσουν για να το αφήσει πίσω της. Να χαϊδέψει το σκυλάκι της, να ακούσει την αγαπημένη της μουσική, να πάρει την φίλη της στο τηλέφωνο, να βγει μια βόλτα για να χαλαρώσει. Αύριο ξημερώνει μία άλλη μέρα και μπορεί να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο. Το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια δεν είναι ωφέλιμο. Αυτό ισχύει και για εμάς τους μεγάλους. Το χιούμορ πάντα βοηθά σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως και το να βοηθήσουμε τα παιδιά να καταλάβουν ότι η γη θα συνεχίσει να κινείται, παρά το ότι δεν έγραψαν καλά σε μία εξέταση.

4. Γινόμαστε οι ίδιοι το παράδειγμα. Τους μαθαίνουμε ότι πέφτουμε, αλλά μετά σηκωνόμαστε

Ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της δημοσκόπησης που σας ανέφερα παραπάνω για τις ανάγκες του βιβλίου των Kay και Shipman είναι ότι οι μπαμπάδες αντιλαμβάνονταν καλύτερα την έλλειψη αυτοπεποίθησης στα κορίτσια τους σε σύγκριση με τις μαμάδες. Πώς γίνεται αυτό; Όπως εξηγούν οι συγγραφείς, αυτό συμβαίνει διότι οι μητέρες θεωρούν την συμπεριφορά των κοριτσιών τους "φυσιολογική" διότι και οι ίδιες είχαν την ίδια συμπεριφορά στην εφηβεία τους, τους είναι οικεία. Για να βοηθήσουμε τα κορίτσια, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους "κοινωνούμε" την δική μας αποτυχία, αλλά και πώς την ξεπερνάμε. Ας υποθέσουμε ότι μία μητέρα είναι υπάλληλος σε μια πολυεθνική εταιρεία και για κάποιους λόγους δεν πρόλαβε να παραδώσει ένα project στο χρονικό περιθώριο που της είχε δοθεί. Μπορεί αυτό να το επικοινωνήσει με την κόρη της, να μην φοβηθεί να εξωτερικεύσει τα αρνητικά συναισθήματα που ένιωσε όταν ο διευθυντής τής έκανε μια έντονη σύσταση. Αμέσως μετά, μπορεί να δηλώσει ότι την επόμενη φορά θα προσπαθήσει να είναι πιο συνεπής, παραθέτοντας, ίσως, τους τρόπους με τους οποίους θα το πετύχει (πιο πρωινό ξύπνημα για να τα προλάβει όλα, πιο παραγωγική εργασία κλπ).

5. Τους τονίζουμε, με κάθε ευκαιρία, ότι δεν έχουν πρόβλημα

Εκ φύσεως αλλά και για κοινωνικούς λόγους, τα κορίτσια λειτουργούν διαφορετικά. Αφενός η βιολογία του εγκεφάλου, αφετέρου οι προσδοκίες που έχουν επωμιστεί από την κοινωνία μας, τις αναδεικνύουν σε ιδιαίτερα όντα, τα οποία καλούνται να ανταποκριθούν σε ποικίλους λόγους και ίσως γι αυτό έχουν αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη. Εκείνο που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τους μάθουμε από νωρίς είναι να πατούν γερά στα πόδια τους και να μην στοχεύουν-μόνο-στο να ικανοποιούν τους γύρω τους. Άλλωστε κανείς δεν αρέσει σε όλους. Είναι σημαντικό να έχουν άποψη και να την εκφέρουν, άσχετα αν θα αρέσει στους άλλους. Με απλά λόγια, είναι σημαντικό για εκείνες να είναι ο εαυτός τους.