ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ 

Πρόσφατα βρέθηκα σε μια παρέα με άλλες μαμάδες, με τις οποίες, όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε για τα παιδιά (τι πρωτότυπο!). Μία από αυτές, εργαζόμενη, μου είπε ότι πήρε πρόσφατα το παιδάκι της στη δουλειά, όχι γιατί δεν είχε πού να το αφήσει, αλλά διότι ήθελε να του δείξει τον χώρο όπου εργάζεται, μια μέρα που τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά στο γραφείο. Η ίδια περιέγραψε την κοινή τους επίσκεψη με χαμόγελο και η αλήθεια είναι ότι, ειδικά αν είναι σε μια ηλικία που μπορεί να κάθεται ήρεμο (βλ. προσχολική ή σχολική), μια επίσκεψη στην δουλειά της μαμάς ή του μπαμπά μπορεί να εξελιχθεί σε μια εποικοδομητική εμπειρία. Πάμε να δούμε πώς;

Ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται μπροστά τους
Και μόνο η τριβή με ένα διαφορετικό περιβάλλον, σε σχέση με αυτό που έχουν συνηθίσει στο σπίτι ή το σχολείο, δείχνει στα παιδιά ότι ο κόσμος είναι μεγαλύτερος και οι αποφάσεις που λαμβάνονται ή οι συμπεριφορές που εφαρμόζονται, όποιες κι αν είναι αυτές, έχουν αντίκρυσμα στο μέλλον. Βλέποντας τους γονείς τους να εργάζονται, να έχουν υποχρεώσεις, τα παιδιά μαθαίνουν κι εκείνα ότι κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα όταν μεγαλώσουν.

Διαπιστώνουν ότι οι γονείς τους "ευθύνονται" για το ότι έχουν τα απαραίτητα
Τίποτε δεν γίνεται χωρίς σκληρή δουλειά και μια επίσκεψη στον χώρο εργασίας της μαμάς ή του μπαμπά δείχνει ακριβώς αυτό στα παιδιά: ότι οι γονείς τους θα πρέπει να προσφέρουν μια υπηρεσία για να αποκτήσουν τα προς το ζην. Καταλαβαίνουν ότι όταν οι δικοί τους είναι στην δουλειά, βρίσκονται γιατί πρέπει προκειμένου να έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα απαραίτητα για το σπίτι: φαγητό, ρουχισμό, παιχνίδια.

Καταλαβαίνουν ότι όλοι, τελικά, μικροί-μεγάλοι, λογοδοτούμε σε κάποιον 
Συνήθως τα παιδιά, ειδικά όσο μεγαλώνουν, αντιδρούν στα όρια που προσπαθούν να τους θέσουν οι γονείς και ανυπομονούν να μεγαλώσουν για να κάνουν όλα όσα θέλουν. Νιώθουν μέσα τους ότι οι γονείς τους είναι τα αφεντικά. Έλα, όμως, που κι εκείνοι έχουν τα δικά τους αφεντικά. Μια βόλτα στο γραφείο της μαμάς είναι αρκετή για το παιδί για να καταλάβει ότι και η δική του μαμά, που καθημερινά του θέτει περιορισμούς και όρια, πρέπει και η ίδια να παραδώσει μια εργασία σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια ή να λογοδοτήσει για κάτι σε κάποιον προϊστάμενο. Συνειδητοποιεί ότι η ίδια η ζωή είναι μια αλυσίδα, όπου ο ένας συνεργάζεται με τον άλλον, προκειμένου τα πράγματα να μπορούν να γίνονται με ομαλό και αποτελεσματικό τρόπο.  Όπως, για παράδειγμα, στο σπίτι, όλοι βοηθούμε με τις δουλειές-στο μέτρο που μας αναλογεί-έτσι και στην εργασία, υπάρχει η συνεργασία ανάμεσα στους συναδέλφους. Ακόμη και οι διευθυντές λογοδοτούν στους ιδιοκτήτες μας επιχείρησης κι εκείνοι με την σειρά τους στους πελάτες, οι οποίοι θα πρέπει να μένουν ευχαριστημένοι. Το να μπορεί κανείς να συνεργάζεται καλά και αρμονικά, είναι μια αρετή!

Μαθαίνουν το "εργασία και χαρά"
Κάποιοι συνηθίζουν να λένε ότι αν σου αρέσει πραγματικά αυτό που κάνεις ως επάγγελμα,τότε είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος δεδομένου ότι δεν καταπιέζεσαι και κερδίζεις τα προς το ζην με δημιουργικό τρόπο. Αν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία και τα παιδιά μάς δουν χαρούμενους στο περιβάλλον εργασίας, είναι ευχής έργον. Είναι ωραίο να δείχνεις στα παιδιά ότι οι σπουδές σου ή οι προσπάθειές σου απέδωσαν και ασχολείσαι με κάτι που σε κάνει χαρούμενο. Είναι, θα έλεγε κανείς, ένα πρώιμο μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού. Τους δείχνουμε ότι κυνηγήσαμε το όνειρό μας, τα καταφέραμε και συνεχίζουμε.
Ακόμη, όμως, κι αν η δουλειά μας απέχει από το επάγγελμα των ονείρων μας, το να προσπαθούμε να είμαστε καλοί σε αυτή είναι από μόνο του αξιέπαινο. Δείχνουμε στα παιδιά ότι είμαστε εργατικοί και εκτιμούμε την θέση μας.

Καταλαβαίνουν ότι και οι γονείς είναι άνθρωποι
Κακά τα ψέματα, τα παιδιά μάς βλέπουν σχεδόν πάντα ως την μαμά τους ή τον μπαμπά τους. Δεν μπορούν εύκολα να καταλάβουν ότι ακόμη και οι μητέρες που μένουν στο σπίτι, έχουν και άλλες, πέραν των μητρικών, υποχρεώσεις, συναισθήματα, σκέψεις και φιλοδοξίες. Όταν λοιπόν έχουν την δυνατότητα να μας δoυν και σε κάποιον άλλο ρόλο, μπορούν να μας εκτιμήσουν διαφορετικά. Είναι σα να μοιράζονται μαζί μας εκείνη την στιγμή τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας, σα να γινόμαστε στα μάτια τους λίγο πιο "κανονικές" και αυτό είναι πολύ καλό.