BULLYING, ΤΟ ΑΔΕΛΦΙΚΟ

Όσοι από εμάς έχουμε αδέρφια, κατά πάσα πιθανότητα θυμόμαστε εικόνες "μάχης" μεταξύ μας, στην παιδική ηλικία. Η αλήθεια είναι ότι τα αδερφάκια αγαπιούνται πολύ, γίνονται μια γροθιά απέναντι σε όσους τα "απειλήσουν"-ακόμη και στους γονείς-, αλλά, συχνά και συνήθως για ασήμαντη αφορμή, μαλώνουν και χτυπιούνται. Και αν αυτό, μετά από χρόνια, ως παιδική ανάμνηση,φαντάζει χαριτωμένο, έρευνα δείχνει ότι πρόκειται για μια μορφή ενδοοικογενειακού bullying, που, αν είναι έντονο, μπορεί να έχει επιπτώσεις στην συμπεριφορά των παιδιών ως ενήλικες. 

Πιο αναλυτικά, έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Τμήμα Ψυχολογίας του Warwick (Warwick’s Department of Psychology) αναφορικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των καβγάδων ανάμεσα στα αδέλφια έδειξε ότι μπορεί να κοστίσουν τόσο σε αυτόν που ασκεί την βία, όσο και σε αυτόν που την δέχεται, κοινώς "τις τρώει". Στο πλαίσιο της έρευνας, οι επιστήμονες μελέτησαν 3600 παιδιά στην ηλικία των 12 και κατόπιν στα 18 τους και βρήκαν ότι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος εμφάνισης ψυχολογικών προβλημάτων στα παιδιά-θύματα ή τους δράστες και μάλιστα ότι αυτός ο κίνδυνος είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος για τα παιδιά που εμπλέκονται στο bullying στο σπίτι (σε σχέση με το σχολείο). Οι επιστήμονες διερεύνησαν προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά και κοινωνικές παραμέτρους και διαπίστωσαν ότι μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο σενάριο: ότι δηλαδή η κακοποίηση αποτελεί πρώιμο σημάδι ψυχολογικών προβλημάτων και όχι η αιτία που τα προκαλεί. 
Εκείνο που συμπεραίνουν οι ερευνητές είναι ότι το bullying ανάμεσα στα αδέλφια θα πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά, ενώ οι γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον είναι επιβεβλημένο να παρεμβαίνουν προκειμένου να το μειώσουν ή να το αποτρέψουν. Αν, λοιπόν, κάποια τυχαία περιστατικά καβγάδων (με βία) ανάμεσα στα παιδιά μας τείνουν να γίνουν ο κανόνας, οι γονείς είναι καλό να παρεμβαίνουν και γιατί όχι να ζητούν την βοήθεια κάποιου ειδικού, στην περίπτωση που νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν.
Στην περίπτωση που οι αδερφικοί καβγάδες είναι λιγότερο "σοβαροί", το κλειδί είναι η ενσυναίσθηση, δηλαδή το να βοηθούμε το παιδί που επιτίθεται να καταλάβει πώς θα ένιωθε αν το ίδιο γινόταν το θύμα αυτής της επίθεσης. Σε κάθε περίπτωση, είναι καλό να διδάσκουμε στα παιδιά να εκφράζουν το συναίσθημά τους λεκτικά και όχι με βίαιες πράξεις ή χειρονομίες, να μην παίρνουμε το μέρος κανενός, αλλά να εστιάζουμε στο να βρίσκουμε τη λύση μέσα από την συζήτηση.