ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΓΙΑ ΜΑΜΑΔΕΣ

Ένα ευχάριστο, αλλά κυρίως διδακτικό συναισθηματικό εργαστήρι παρακολούθησα σήμερα, παρέα με άλλες μητέρες, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εμπνεύστρια και "οδηγός" η Βίκυ Καλφοπούλου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος, η οποία μας εισήγαγε στα βασικά του συναισθήματος, με στόχο να μάθουμε να το αφουγκραζόμαστε προς όφελος, όχι μόνο δικό μας, αλλά και των παιδιών.
Η πρώτη μας συνάντηση τα είχε όλα: συστάσεις, εξηγήσεις ως προς την διαδικασία, αλλά και αρκετό χαμόγελο, καθώς, μετά από ένα σημείο, όλες μας είπαμε πράγματα που μας απασχολούν, είχαμε τη δυνατότητα να περιγράψουμε τον εαυτό μας και νιώσαμε οικεία με τα υπόλοιπα μέλη της ομήγυρης.

Συναισθηματική ακρόαση

Η Βίκυ Καλφοπούλου δουλεύει τόσο με ενήλικες όσο και με παιδιά, κάποια από τα οποία, σύμφωνα με την εμπειρία της, για κάποιο λόγο υστερούν στο συναισθηματικό κομμάτι και άρα σε κοινωνικές δεξιότητες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να νιώθουν την λεγόμενη ενσυναίσθηση (δηλαδή να μπαίνουν στην θέση του άλλου). Όπως είπε, αυτό πιθανότατα οφείλεται σε συναισθηματικά κενά των μητέρων και ως προς αυτό το κομμάτι χρειάζεται δουλειά και από τις ίδιες, αρχικά ως προς τον εαυτό τους. Όπως τόνισε η Βίκυ, οι άνθρωποι συνηθίζουμε να προσπερνάμε τα θετικά μας συναισθήματα και να μην απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές και τους ενθουσιασμούς της ζωής. Αντίθετα, έχουμε μάθει ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι απαγορευμένα-καθώς μεγαλώνουμε με φράσεις όπως "Μην κλάψεις", "μην θυμώσεις"-είτε γιατί δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε, είτε γιατί δεν θέλουμε να ξεβολέψουμε κάποιους ανθρώπους. Εκείνο, όμως, που πρέπει να κάνουμε ως μητέρες είναι η συναισθηματική ακρόαση των παιδιών μας. Θέλει προσπάθεια για να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα αλλά σε κάθε περίπτωση είναι καλό να λέμε στα παιδιά από μικρή ηλικία για το πώς νιώθουμε. Μέσα από το δικό μας παράδειγμα μαθαίνουν κι εκείνα να αναγνωρίζουν τα δικά τους.

Τα βασικά συναισθήματα

Είναι έξι: η χαρά, η λύπη, η αηδία, ο θυμός, ο φόβος, η έκπληξη. Από εκεί και πέρα η λίστα είναι μακρά, αν υπολογίσει κανείς ότι υπάρχουν και πολλές υποδιαιρέσεις.

Βιωματική άσκηση 1η: Τι συναισθήματα μας προκαλεί το όνομά μας

Η Βίκυ άπλωσε τα συναισθήματα (σε λέξεις πάνω σε πλαστικοποιημένες κάρτες) στο τραπέζι και μας ζήτησε να επιλέξουμε αυτά που νιώθουμε όταν σκεφτόμαστε το όνομά μας. Εξαιρετικά πρωτότυπο. Αλήθεια, πόσες από εμάς το έχουμε σκεφτεί;  Άλλες συνδέσαμε το όνομά μας με μια αγαπημένη γιαγιά, άλλες με μια οικογενειακή ιστορία, εγώ το ανέλυσα ετυμολογικά (Δήμητρα, μητέρα γη). 

Βιωματική άσκηση 2η: "Πλέκουμε" στο μυαλό μας μια εικόνα και γράφουμε συναισθήματα

Στο υλικό που μας μοίρασε η Βίκυ, υπήρχε ένας άγραφος πίνακας σχολικής τάξης. Η Βίκυ έβαλε μια πανέμορφη μελωδία του Yannis, με διακυμάνσεις και μας ζήτησε να κλείσουμε τα μάτια και να φέρουμε στο νου μας μια εικόνα, είτε από το παρελθόν, είτε από το μέλλον. Κατόπιν, κληθήκαμε να γράφουμε στον πίνακα τα συναισθήματα που μας προκαλεί. 

Στο τέλος της πρώτης μας συνάντησης, η Βίκυ Καλφοπούλου μας μοίρασε ένα ημερολόγιο συναισθημάτων, για να το συμπληρώνουμε καθημερινά μέχρι την επόμενη συνάντηση και να καταγράψουμε τις εναλλαγές, ακόμη και μέσα στην ίδια μέρα. Παράλληλα, κληθήκαμε να απαντήσουμε με την μορφή σωστού-λάθους σε μια σειρά ερωτήσεις για το είδος διαπαιδαγώγησης που εφαρμόζουμε στα παιδιά μας. Οι απαντήσεις μας θα συζητηθούν στην επόμενη συνάντηση, για την οποία θα έχω ρεπορτάζ μετά τις γιορτές. Όπως και να' χει, είναι ωραίο να μοιράζεσαι εμπειρίες και συναισθήματα με άλλες μητέρες, με άλλους ανθρώπους γενικά και να εξωτερικεύεις όλα όσα νιώθεις, σε προβληματίζουν, σε χαροποιούν. Εις το επανιδείν κορίτσια!