"ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ" ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ

ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΓΟΝΕΙΣ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑ "ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ" ΠΑΙΔΙ

Όποιο δάχτυλο αν μου κόψεις το ίδιο θα πονέσει (θα πονεσ', για την ακρίβεια:)) έλεγε η πολύτεκνη γιαγιά μου όταν την ρωτούσαν αν έχει αδυναμία σε κάποιο από τα παιδιά της, τα οποία μεγάλωσε με πολλές κακουχίες και αυταπάρνηση στην επαρχία. Και η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μητέρων δηλώνουν ότι αγαπούν το ίδιο όλα τους τα παιδάκια, άσχετα αν, στην πραγματικότητα, κάποιες από αυτές έχουν σε κάποιο μια κρυφή αδυναμία. Δίκαιο ή άδικο, άδικο αν με ρωτάτε, φαίνεται ότι και στην μητρότητα ισχύει ό,τι και στις υπόλοιπες ανθρώπινες σχέσεις. Όπως με μία φίλη μας ταιριάζουμε λίγο περισσότερο, ίσως και με κάποιο παιδί μας μπορεί να είμαστε λίγο πιο κοντά είτε λόγω ηλικίας-αν είναι πολύ μικρό μας χρειάζεται περισσότερο και υποσυνείδητα ή συνειδητά είμαστε πιο κοντά του-είτε λόγω φύλου ή χαρακτήρα (αυτό που λέμε ταιριάζουν τα χνώτα μας).

Τι λέει η έρευνα

Του λόγου το αληθές έρχεται να επιβεβαιώσει έρευνα που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική σελίδα Mumsnet, σε συνεργασία με το Grasnet, ένα site που αφορά στους παπούδες και τις γιαγιάδες. Σύμφωνα με την έρευνα, στην οποία συμμετείχαν 2.300 άτομα, περίπου ένας στους 4 γονείς και το 43% των παππούδων ή γιαγιάδων έχουν ένα αγαπημένο παιδί.
Περαιτέρω, το 56% των γονέων που παραδέχονται ότι έχουν μια "αδυναμία", αναφέρουν ότι αυτή είναι το μικρότερο παιδί. Παράλληλα, οι γονείς τείνουν να "προτιμούν" το παιδί που τους θυμίζει περισσότερο τον εαυτό τους. Επίσης, τα παιδιά που εκδηλώνουν περισσότερο την αγάπη τους και είναι πιο ευδιάθετα φαίνεται ότι κερδίζουν την "προτίμηση" των γονιών τους.
Σε αντίθεση με τους γονείς, οι οποίοι τείνουν να δείχνουν περισσότερη αγάπη στα μικρότερα παιδιά, οι παππούδες αγαπούν τα μεγαλύτερα, ειδικά αν τους θυμίζουν τον δικό τους εαυτό στην παιδική τους ηλικία. Περίπου 4 στους 10 παππούδες ή γιαγιάδες "δείχνουν" το μεγαλύτερο παιδί ως το αγαπημένο τους.  Στην Ελλάδα, ίσως, το "αγαπημένο" παιδί να είναι αυτό που έχει το όνομά τους.
Στην θεωρία, η πλειονότητα των γονιών δηλώνουν ότι είναι λάθος να υπάρχει προνομιακή μεταχείριση ως προς το ένα παιδί σε βάρος του άλλου ή των άλλων. Μάλιστα, κάτι τέτοιο το χαρακτηρίζουν "απαίσιο" περισσότεροι από τους μισούς, ενώ πάνω από το 75% των ερωτηθέντων το θεωρούν επιζήμιο για τα άλλα αδελφάκια.

Τι λένε οι ειδικοί

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το να δείχνει κάποιος γονιός αδυναμία σε κάποιο παιδί αποτελεί ταμπού και μπορεί να προκαλέσει αίσθημα ενοχής γι αυτό και οι γονείς δεν το παραδέχονται. Εκείνο που υπογραμμίζουν, όμως, είναι ότι αυτή η προτίμηση είναι κοινός τόπος και δεν είναι κατ' ανάγκη καταστροφική. Εκείνο που είναι καταστροφικό είναι η τοξική προτίμηση, όπως την χαρακτηρίζουν, όταν δηλαδή τα αδέλφια το καταλαβαίνουν μακροπρόθεσμα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα στα "αδικημένα" παιδιά, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση, στοιχείο που θα τα ακολουθεί, φυσικά και στην ενήλικη ζωή τους. Επίσης, αυτή η προτίμηση των γονιών μπορεί να δηλητηριάσει την σχέση ανάμεσα στα αδέλφια εφ όρου ζωής.

Αν έπρεπε να καταθέσω την προσωπική μου άποψη, ως μια απλή μαμά, θα έλεγα ότι ακόμη κι αν-τουλάχιστον για κάποια χρονικά διαστήματα-είμαστε πιο κοντά σε ένα από τα παιδιά μας γιατί θεωρούμε ότι μας έχει περισσότερο ανάγκη (συνήθως τα λιγότερο ανεξάρτητα παιδιά είναι τα πιο χαϊδεμένα ή εκείνα που πχ αρρωσταίνουν πιο συχνά) ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να μοιράζουμε την αγάπη μας ισόποσα και ισυδύναμα ανάμεσα στα αδέλφια. Κάθε παιδί γεννιέται με τον δικό του χαρακτήρα, έχει τα δικά του χαρίσματα και αξίζει την αμέριστη αγάπη των γονιών του. Το αίσθημα της αδικίας είναι πολύ έντονο στα παιδιά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα στενοχωρεί, πόσω μάλλον αν είναι ο γονιός του. Είναι, επίσης, στο χέρι μας να καλλιεργήσουμε την αγάπη μεταξύ τους και όχι τον ανταγωνισμό (που ούτως ή άλλως έχουν τα αδερφάκια). Έτσι, ακόμη κι αν κάποιες φορές αδικήσουμε κάποιο, θα καταλάβει ότι υπήρχε λόγος σοβαρός. Η τήρηση των ισορροπιών είναι χρέος των γονιών και σ' αυτό προσωπικά είμαι κάθετη.