ΤΑ BYE-BYES ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΕΛΑΡΓΟΣ

Η εμπειρία μου, μέσα από τη γνωριμία με άλλες μαμάδες, έχει δείξει ότι μετά την απόκτηση του πρώτου μωρού-και εφόσον υπάρχει κυριολεκτικά η δυνατότητα και για άλλα, χωριζόμαστε συνήθως σε δύο κύριες κατηγορίες. Είναι, λοιπόν, εκείνες οι μητέρες (ή καλύτερα τα ζευγάρια) που θέλουν οπωσδήποτε να χαρίσουν ένα αδερφάκι στο υπάρχον μωρό-και μάλιστα σχετικά άμεσα-και εκείνα που κάπως απόλυτα δηλώνουν ότι ένα μωρό φθάνει (και περισσεύει). Τους τρίτεκνους και τους πολύτεκνους θα τους εξαιρέσω, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, καθώς αποτελούν ομάδα μειοψηφίας, ειδικά στην Ελλάδα, η οποία, όμως, όπως και να'χει, αξίζει πολλά συγχαρητήρια.

Ο ερχομός του πρώτου παιδιού ορόσημο στη ζωή μας

Γεγονός είναι ότι η έλευση του πρώτου παιδιού αποτελεί μία από τις πλέον καθοριστικές στιγμές για το ζευγάρι, που σηματοδοτεί την αρχή μιας εντελώς καινούριας ζωής, για την οποία δεν είναι ποτέ και απόλυτα προετοιμασμένο. Η ευθύνη, τα ξενύχτια, η πρώτη ασθένεια, αλλά και το πρώτο χαμόγελο, η πρώτη κουβεντούλα, το πρώτο βήμα αποτελούν ένα...σκοτσέζικο βαρόμετρο που δοκιμάζει τις αντοχές της μητέρας και του πατέρα και τη μεταξύ τους σχέση και ταυτόχρονα τους επιβραβεύει με έναν πλούτο πρωτόγνωρων συναισθημάτων, για τα οποία θα ήμουν γραφική αν ξαναμιλούσα. Μετατοπίζει την προσοχή τους από το "εγώ" στο "εκείνο" και η ζωή τους αρχίζει να κινείται στους ρυθμούς του παιδιού από τη στιγμή που πρωτοβλέπει τον κόσμο και-μάλλον- για πάντα.

Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού έχει και δυσκολίες

Λέμε συχνά-και εν πολλοίς ισχύει-ότι το μεγάλωμα της οικογένειας είναι ευλογία. Ωστόσο, η έλευση ενός νέου μέλους έρχεται να ανακατέψει και πάλι την "τράπουλα" και να αλλάξει τις υπάρχουσες ισορροπίες ως προς όλους. Η συζυγική/συντροφική σχέση επαναπροσδιορίζεται και καλείται να ανταποκριθεί σε πρόσθετες ευθύνες και προκλήσεις (και, φυσικά,σε διπλή χαρά), ενώ το πρωτότοκο παιδί έρχεται αντιμέτωπο με ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Από εκεί που έχαιρε της αποκλειστικής (σε σημείο υπερβολής, πολλές φορές) προσοχής των γονιών του, καλείται αυτή την προσοχή, τώρα, να την μοιραστεί ή και να την παραχωρήσει, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, σε ένα βρέφος που εξαρτάται άμεσα από τους γονείς τους, όχι, πλέον, μόνο γονείς του. Μοιραία, λοιπόν, έρχονται κάποιοι, ας πούμε, "αποχαιρετισμοί".

Τα bye-byes που φέρνει ο δεύτερος πελαργός

* Bye bye στο αποκλειστικό δέσιμο με το πρωτότοκο
Ο χρόνος με το πρώτο παιδί, η άνετη βόλτα με το καρότσι, η συμμετοχή σε μια δραστηριότητα, μια ταινία στην τηλεόραση, η διαδικασία του ντυσίματος ή του φαγητού, όλα παύουν να είναι αποκλειστικά. Ο ερχομός του μωρού χωρίζει τη μαμά και τον μπαμπά στα δύο, να τρέχουν και να μην φθάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες και των δύο, πια, παιδιών. Το πρωτότοκο είναι λογικό να νιώθει παραμελημένο, κάπως χαμένο, με αισθήματα ζήλιας ή ακόμη και αντιπάθειας για το καινούριο αδερφάκι. Ας μην ανησυχούμε, όλα στρώνουν στην πορεία, αρκεί να του δείχνουμε ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να το αγαπούμε.
Extra tip: Είναι καλό και σχετικά επιβεβλημένο να το προετοιμάσουμε για τον ερχομό του αδερφού του ή της αδερφής του και να του εξηγήσουμε ότι μόλις κι εκείνο ξεπεταχθεί λιγάκι, θα είναι μια όμορφη παρέα για να παίζει μέσα στο σπίτι. Κακά τα ψέματα, ένα αδερφάκι είναι το καλύτερο δώρο. 

* Bye bye στον γάμο μας, όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα
Χωρίς την παραμικρή πρόθεση να μειώσω τη σημασία των απόκτησης παιδιών, οι έρευνες δείχνουν ότι πιο ευτυχισμένα είναι τα ζευγάρια χωρίς παιδιά, μάλλον λόγω έλλειψης ευθυνών. Όσο υπάρχει μόνο ένα παιδί στην οικογένεια, υπάρχει ακόμη προσωπικός χρόνος για το ζευγάρι. Με την έλευση δεύτερου παιδιού, τα περιθώρια στενεύουν δραματικά, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, όπου οι ανάγκες είναι τεράστιες και μόνο πρακτικά να το δει κανείς. Κι αν στο πρώτο παιδί, η μητέρα είναι εκείνη που συνήθως αναλαμβάνει τα ηνία, κυρίως λόγω ενστίκτου, με το δεύτερο, για πρακτικούς, κυρίως, λόγους, αναγκάζεται να εμπλακεί και ο πατέρας, αλλάζοντας, έτσι, την δυναμική του γάμου.  

* Bye bye στον ύπνο
Η αϋπνία που συνοδεύει το μεγάλωμα δύο παιδιών είναι πραγματικά μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, δεδομένου ότι η έλλειψη ύπνου μας μεταμορφώνει σε μικρά (ή μεγαλύτερα) "τέρατα". Πολλοί γονείς προσπαθούν μάταια επί μήνες, ακόμη και χρόνια, να συγχρονίσουν τα παιδιά στον ύπνο, προκειμένου να μπορέσουν κι εκείνοι να ξεκουραστούν. Αναγκάζονται να αναλαμβάνουν από ένα, με αποτέλεσμα να κοιμούνται σε διαφορετικά δωμάτια, χωρίς καν να θυμούνται πού ακριβώς κοιμήθηκαν κάθε φορά:)

Υπάρχει φως στο τούνελ;
Φυσικά και υπάρχει, αρκεί το ζευγάρι να επιδείξει υπομονή και-κυρίως-να αποφασίσει μια δεύτερη εγκυμοσύνη υπεύθυνα, με βάση την δυναμική της σχέσης του. Πολλές φορές, η δική μας ανάγκη δεν συμβαδίζει με την ανάγκη του συντρόφου μας, οπότε εκεί θα πρέπει να το συζητήσουμε επισταμένως. Δεν αρκεί, απλά, να υποθέσουμε ότι ο άλλος γονιός θα προσαρμοστεί στις πρόσθετες ανάγκες όπως και να'χει, αφού πρόκειται για το παιδάκι του. Αυτό είναι μια μικρή (έως μεγάλη) παγίδα. Είναι, επίσης, καλό να σκεφτούμε τους λόγους που θέλουμε ένα δεύτερο παιδάκι στην ζωή μας. Το κάνουμε για εμάς; Για να χαρίσουμε ένα αδερφάκι στον πρώτο μας παιδί ή μήπως γιατί μας ρωτά το οικογενειακό μας περιβάλλον το γνωστό και ενοχλητικό "Άντε βρε, πότε με ένα δεύτερο;". Είναι σημαντικό και ώριμο να μην προγραμματίζουμε με βάση τους άλλους, επειδή για παράδειγμα το κολλητό μας ζευγάρι απέκτησε ένα δεύτερο μωρό και επομένως θα πρέπει, για κάποιο λόγο, να ακολουθήσουμε. Κάθε οικογένεια έχει την δική της δυναμική και εκείνη ξέρει καλύτερα. Και αυτό, φυσικά ισχύει και για την απόκτηση του πρώτου μωρού.
Γενικά, εκείνο που αξίζει να πούμε είναι ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι ένα μαγικό στάδιο και οι δυσκολίες κάποια στιγμή περνούν, μέσα από καλή συνεργασία και κατανόηση. Σε όλη αυτή την πορεία, βέβαια, είναι καλό να μην χάνουμε τον προσωπικό μας χρόνο και την επικοινωνία με το έτερον ήμισυ. Αν θα έπρεπε να προσθέσω μια φράση-κλειδί, αυτή θα ήταν το "κοινό όραμα".