Η ΧΑΡΑ ΤΩΝ ΜΑΜΑΔΟ-ΓΚΡΟΥΠ

H ιδιότητα της μητέρας μας γεμίζει με έναν ανεξάντλητο θησαυρό όμορφων και πρωτόγνωρων συναισθημάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και τις δυσκολίες της (φαντάζομαι όλες οι μανούλες θα υπερθεματίσουν ως προς αυτό). Ναι, το πρώτο του χαμόγελο θα μας φτιάξει τη μέρα. Ναι, το πρώτο του βήμα θα μας "φουσκώσει" από υπερηφάνεια. Ναι, η πρώτη του λέξη θα μας κάνει να νομίσουμε ότι έχουμε γεννήσει τον σύγχρονο Αϊνστάιν (:)). Θυμάμαι μια ιστορία που είχε πει κάποτε μια μαμά και είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια. Στη θέα ενός σκύλου έξω από το σπίτι τους, το οκτώ μηνών μωράκι της είχε αντιδράσει με ένα "γαβ" και η ίδια το θεώρησε σούπερ προχωρημένο για την ηλικία του μωρού της. Θεώρησε ότι είχε γεννήσει το παιδί-θαύμα μέχρι που το ίδιο "γαβ" επανέλαβε όταν λίγο αργότερα είδε και μια γατούλα:))

Υπάρχει και "αλλά"

Στον αντίποδα όλης αυτής της ευτυχίας, θα νιώσουμε πολλές φορές αβοήθητες, μόνες, θα διαπιστώσουμε ότι ενώ οι μαμάδες μας, μας συμβούλευαν να μην αργήσουμε να κάνουμε παιδάκι διότι "εγώ θα σ' το μεγαλώσω", ξαφνικά έχουν αποκτήσει μόνιμα αρθριτικά...και εκείνο που επαναλαμβάνουν, αμυνόμενες διά της επίθεσης, είναι: "Εγώ τα παιδιά μου τα μεγάλωσα". Θα υπάρξουν μέρες που θα τους νιώθουμε όλους απέναντι διότι η αλήθεια είναι ότι η μανούλα είναι αναντικατάστατη και αυτή η αίσθηση ευθύνης μας πλημμυρίζει και είναι συχνά δύσκολο να την διαχειριστούμε. Άλλο τόσο δύκολο είναι να μας διαχειριστούν και οι γύρω μας, οι οποίοι συχνά σηκώνουν τα χέρια ψηλά, καθώς τίποτε από αυτά που κάνουν για να μας βοηθήσουν δεν είναι αρκετό.
Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι οι μόνες που μπορούν να μας καταλάβουν είναι οι άλλες μητέρες, εκείνες που περνούν τα ίδια με μας και καταλαβαίνουν κυριολεκτικά τον πόνο μας. Θα το έχετε διαπιστώσει. Μια βόλτα στην παιδική χαρά συχνά καταλήγει σε...group therapy με άλλες μητέρες, τις οποίες μπορεί μόλις να έχουμε γνωρίσει, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να μοιραστούμε μαζί τους τα βαθύτερα υπαρξιακά μας. Στο Διαδίκτυο έχουν δημιουργηθεί αναρίθμητες ομάδες για μητέρες, όπου η καθεμία καταθέτει πληθώρα προβληματισμών και συναισθημάτων. Μη με ρωτάτε αν συμφωνώ, είναι μεγάλη συζήτηση. Το μόνο που θα αρκεστώ να πω είναι ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποκαθιστούμε τους γιατρούς, για ένα πρόβλημα υγείας που μοιράζεται κάποια μαμά online. Πέρα από αυτό, εκείνο που σίγουρα έχει σημασία είναι αυτοί στους οποίους "ανοιγόμαστε" να αξίζουν την εμπιστοσύνη μας.

Η "συνταγή" μιας επιτυχημένης μαμαδο-ομάδας 

"Όχι" στην επίκριση
Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό. Η μητρότητα και το πώς την ασκεί η καθεμία από εμάς είναι ένα προσωπικό ζήτημα, το οποίο δεν "σηκώνει" πολλές επικρίσεις, ακόμη και αν κάνουμε λάθη. Μπορεί να είμαστε οι πρώτες που ρίχνουμε το ανάθεμα στον εαυτό μας, αλλά αν κάποιος άλλος (ακόμη και ο σύντροφός μας ή η μητέρα μας) "τολμήσει" να μας κατηγορήσει, εκνευριζόμαστε αυτόματα. Εκείνο, λοιπόν, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει μια ομάδα με άλλες μαμάδες είναι η απουσία επικριτικής συμπεριφοράς, τόσο από πλευράς μας, όσο και από τα υπόλοιπα μέλη.

Επαφή με το βλέμμα
Όταν κάποιος έχει την ανάγκη να μοιραστεί μια πληροφορία ή ένα συναίσθημα, με κάποιον τρόπο "απαιτεί" το 100% της προσοχής μας για να πάρει κουράγιο και να νιώσει ότι τον προσέχουν. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να ακούμε πραγματικά τον συνομιλητή και αν εκείνη την ώρα θα πρέπει να προσέξουμε το παιδί μας γιατί μπορεί και να τίθεται ζήτημα σωματικής ακεραιότητας, είναι καλό να του ζητούμε ευγενικά να διακόψουμε για λίγο την κουβέντα μας και να συνεχίσουμε αργότερα απερίσπατοι (ες).  Η απόδοση προσοχής είναι το κλειδί για να νιώσει η εκάστοτε μαμά ότι ανήκει σε μια ομάδα και δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό από αυτό.

Εχεμύθεια, εχεμύθεια, εχεμύθεια
Πόσο εύκολο να το λες, πόσο δύσκολο να το εφαρμόζεις. Είναι κάπως δικαιολογημένο στις μεταξύ τους συζητήσεις οι μαμάδες να επικαλούνται περιστατικά φίλων τους. Κάποιες φορές, το να περνάει κάποιος λίγο πιο δύσκολα από εμάς, μας ανακουφίζει, είναι ανθρώπινο. Ας φροντίσουμε, αυτά τα παραδείγματα που επικαλούμαστε να είναι ανώνυμα. Δεν χρειάζεται να προδίδουμε την εμπιστοσύνη των φίλων μας, ειδικά αν έχουν μοιραστεί μαζί μας κάτι άκρως προσωπικό. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και αντιστρόφως. Θα νιώσουμε προδομένες αν μάθουμε ότι μια φίλη μας, μοιράστηκε με κάποια άλλη την προσωπική μας περιπέτεια, με ονόματα και διευθύνσεις.

Δημοκρατικότητα και ανεκτικότητα στην διαφορετική άποψη
Δεν υπάρχει ομάδα που να μην εμπεριέχει τη διαφορετική άποψη. Όλοι μας-όλες μας, εν προκειμένω-ξεκινούμε από διαφορετικές αφετηρίες, έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά και συνεπώς αντιλαμβανόμαστε και την μητρότητα με διαφορετικό τρόπο. Στόχος μιας ομάδας, όμως, είναι να συνθέτει. Είναι, λοιπόν, σημαντικό, να μην ξενίζουμε και αντιδρούμε έντονα κάθε φορά που ακούμε κάτι που δεν ταιριάζει με την κοσμοθεωρία μας. Οφείλουμε να καταθέτουμε τη διαφωνία μας, αλλά με ήπιο και εποικοδομητικό τρόπο.