ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΗΝ (ΠΑΙΔΙΚΗ) "ΤΡΕΛΑ"

ΕΞΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Δεν έχουν όλες οι οικογένειες την πολυτέλεια να παρέχουν στα αδερφάκια ξεχωριστά δωμάτια. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα μοιράζονται το ίδιο παιδικό δωμάτιο και αυτό είναι μάλλον θετικό και διδακτικό για εκείνα, τουλάχιστον όσο είναι μικρότερα σε ηλικία. Προσωπικά, μοιραζόμουν το παιδικό δωμάτιο με την αδερφή μου και, αν έπρεπε να κάνω έναν απολογισμό, μόνο θετικά έχω να θυμάμαι γιατί είχα μια σταθερή παρέα στα καλά και τα άσχημα, μια αίσθηση παρηγοριάς και "συνωμοσίας".
Πάμε να δούμε τι μαθαίνει στα παιδιά η "συγκατοίκηση" στο ίδιο δωμάτιο.

 

 

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ

1. Μοιράζονται

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μοίρασμα του δωματίου αποτελεί μία πρώτη, βιωματική, εξάσκηση στην τέχνη της μοιρασιάς, που είναι πολύτιμη για τη ζωή μας. Ούτως ή άλλως, το κοινό δωμάτιο "αναγκάζει" τα αδερφάκια να μοιράζονται το χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να διεκδικούν την αυτονομία τους μέσα σε αυτόν. Αυτό είναι μάλλον στο χέρι μας να τους το διδάξουμε. Είναι καλό να υπάρχουν παιχνίδια και αντικείμενα τα οποία ανήκουν αποκλειστικά στο ένα ή το άλλο παιδί, τα οποία μπορεί να έχει για τον εαυτό του και να μοιράζεται μόνο υπό προϋποθέσεις. Επίσης, μπορούμε να τους μάθουμε ότι ναι μεν έχουν κοινό δωμάτιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να σέβονται τον χώρο του αδερφού τους μέσα σε αυτό. Θα υπάρξουν στιγμές που θα θελήσει το ένα από τα δύο να διαβάσει ήρεμα, να κοιμηθεί, να καλέσει έναν φίλο του για παιχνίδι. Σε αυτή την περίπτωση, είναι καλό να απασχολήσουμε με κάποιο τρόπο το άλλο (ή τα άλλα) παιδί σε κάποιον άλλο χώρο εντός ή εκτός σπιτιού. 

2. Λειτουργούν ως ομάδα

Ειδικά από μια ηλικία και μετά, τα παιδιά επωμίζονται την ευθύνη να διατηρούν το δωμάτιό τους τακτοποιημένο και καθαρό. Αυτό, δεδομένου ότι το μοιράζονται, γίνεται αυτόματα μια ομαδική δουλειά και "απαιτεί" την μεταξύ τους συνεργασία, μέσα από την οποία τελειώνουν και μια ώρα αρχύτερα. Κάποιος θα αναλάβει να μαζέψει τα παιχνίδια, κάποιος θα τακτοποιήσει το γραφείο ή την βιβλιοθήκη. Είναι καλό, τις πρώτες φορές που θα αναλάβουν την τακτοποίηση να παραμένουμε διακριτικά στο δωμάτιο ώστε να μην "τεμπελιάζουν". Μεγαλώνοντας, το πιο πιθανό είναι ότι και τα ίδια θα επιζητούν την τάξη στον χώρο τους. Φυσικά, περιμένουμε και προστριβές μεταξύ τους, του τύπου "Μάζεψε επιτέλους τα ρούχα σου!". Και αυτές για καλό γίνονται.

3. Σέβονται τις ανάγκες του άλλου

Κλασικό παράδειγμα, ο ύπνος. Το ένα παιδί μαθαίνει να καταλαβαίνει ότι το άλλο μπορεί να είναι περισσότερο κουρασμένο και έτσι συμβιβάζεται να χαμηλώσει και το ίδιο τους τόνους και μαζί με αυτούς τον φωτισμό στο δωμάτιο. Βέβαια, αυτός ο σεβασμός δεν προκύπτει αυτόματα. Θα υπάρξουν καβγάδες, αλλά μοιραία τα παιδιά θα μαθαίνουν να αλληλοϋπολογίζονται. Στην περίπτωση που το ένα από τα δύο δεν θέλει-εν προκειμένω- να κοιμηθεί, μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο με χαμηλό φως. Αν, πάλι, δεν έχει διάβασμα, όπως ο αδελφός ή η αδελφή του, μπορεί να απασχοληθεί με κάτι μη θορυβώδες μέχρι ο άλλος..."συγκάτοικος" να ολοκληρώσει τις εργασίες του.

4. Παίρνουν πρωτοβουλίες

Άλλη μια πολύ σημαντική αρετή και για την ενήλικη ζωή τους. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι το ένα παιδί ταλαιπωρείται από μία ίωση και δεν μπορεί να τακτοποιήσει το γραφείο του. Είναι πολύ πιθανό να το κάνει ο αδελφός του, καλύπτοντας το κενό. Ένα άλλο παράδειγμα: Ένα καινούριο παιχνίδι χρειάζεται στήσιμο, αλλά η Μαρίνα είχε μια δύσκολη μέρα στο σχολείο και δεν μπορεί να ασχοληθεί, παρά το ότι θέλει πολύ να το παίξει με τον αδερφό της, τον Κώστα. Είναι πολύ πιθανό, ο Κώστας, με το δέλεαρ του συν-παιχνιδιού να στήσει μόνος του το παιχνίδι. Η υιοθέτηση πρωτοβουλιών είναι πολύ σημαντικό να ενθαρρύνεται από τους γονείς διότι οδηγεί σε πιο αυτόνομα παιδιά. Προσοχή: θα πρέπει να προσέξουμε η πρωτοβουλία να μην γίνει ο κανόνας σε βάρος του ενός από τα δύο παιδιά (υπό την έννοια ότι το άλλο "βολεύεται" από αυτή και δεν συνδράμει).

5. Κοινωνικοποίηση

Είναι κοινός τόπος ότι η οικογένεια είναι ο πρώτος χώρος κοινωνικοποίησης των παιδιών. Το μοίρασμα του παιδικού δωματίου χαρίζει στα παιδιά τον πρώτο (ή τους πρώτους) του συγκάτοικο κι έτσι εξοικειώνονται με την ιδέα της συνύπαρξης σε έναν χώρο. Αργότερα, θα χρειαστεί, ίσως, να συγκατοικήσουν όταν περάσουν σε μια σχολή μακριά από το σπίτι τους ή στην πρώτη τους ανεξαρτητοποίηση ως νέοι εργαζόμενοι. Το να γνωρίζουν ήδη τους κανόνες της συγκατοίκησης θα τους φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο.

6. Αίσθηση επάρκειας

Η αίσθηση ότι "είμαι ευχαριστημένος με όλα όσα έχω", ακόμη και αν αυτά που έχω είναι λιγότερα σε σχέση π.χ με τον συμμαθητή μου που απολαμβάνει μόνος του το δωμάτιό του, είναι το μυστικό της ευτυχίας για τα παιδιά, αλλά, αν το καλοσκεφτούμε και για τους μεγάλους. Μέσα από το μοίρασμα του παιδικού δωματίου, τα αδέλφια μαθαίνουν να αρκούνται στον πιο περιορισμένο χώρο, αλλά να μην τους πειράζει τελικά. Είναι ένας τέλειος τρόπος να μάθουν ότι γενικότερα στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάντα όλα όσα ζητούμε και πολλές φορές θα πρέπει να μοιραζόμαστε δικά μας πράγματα με τους άλλους. Άλλωστε, μόνο όταν μοιραζόμαστε χαιρόμαστε πραγματικά αυτά που έχουμε. Θα υπάρξουν στιγμές που το παιδί θα θέλει να παίξει μόνο του ένα παιχνίδι-είναι απόλυτα θεμιτό-αλλά η χαρά προκύπτει από την αλληλεπίδραση.
Tip: Είναι καλό να μάθουμε στα παιδιά μας να μην υποκύπτουν στην παγίδα της σύγκρισης με συνομηλίκους τους. Κάποιος θα έχει περισσότερα, κάποιος λιγότερα. Αυτό ισχύει και στη ζωή. Σημασία έχει να είμαστε χαρούμενοι και ευγνώμονες γι αυτά που έχουμε.