ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΚΟΜΠΑΖΟΥΝ

Κάθε φορά που ο Χάρης γνωρίζει ένα παιδάκι ή ακόμη κι όταν συναντά κάποιον ήδη φίλο ή συμμαθητή του αρχίζει να τον ρωτάει: "Ξέρεις πόσο κάνει 1.200 και 1.200;" 2.400, απαντάει μόνος του και εγώ κάπου εκεί αρχίζω να δαγκώνομαι. Αλλά και στο σπίτι, με έντονο βλέμμα που γυρεύει επιβεβαίωση, με ρωτάει στα ξαφνικά: "Μαμά, εσύ στην ηλικία μου ήξερες να διαβάζεις;" "Εσύ, στην ηλικία μου φορούσες ρούχα για 10 ετών;". Αυτή η παιδική έπαρση με προβληματίζει κάπου-κάπου. Φυσικά και νιώθω περήφανη για όλα όσα μπορεί να κάνει, από την άλλη πλευρά, όμως, νιώθω άβολα όταν υπερηφανεύεται υπερβολικά γι αυτά και φοβάμαι ότι θα ξιπαστεί.

Γιατί το παιδί μας κομπάζει

Γενικά, το να κομπάζει κάποιο παιδί για τον εαυτό του και τα ταλέντα του έχει πολυπαραγοντική αιτιολογία.
* Νιώθει υπερήφανο για τον εαυτό του και θέλει αυτό να το ξέρουν και οι γύρω του.
* Είναι πολύ πιθανό οι γονείς του να τον επαινούν συχνά. Αν εισπράττει από τους δικούς του θαυμασμό, είναι λογικό να θέλει να τον εισπράττει και από τους φίλους του και γι αυτό φροντίζει να τους δείχνει τα επιτεύγματά του.
* Νιώθει σημαντικό. Κάθε φορά που καταφέρνει κάτι, το παιδί νιώθει ότι αξίζει περισσότερο και θέλει να το δείξει και στους άλλους.
* Επιζητά την προσοχή. Τα παιδιά είναι εγωκεντρικά και το να μιλούν για τον εαυτό τους και αυτά που έχουν κατακτήσει μπορεί να δείχνει ότι θέλουν να κερδίσουν την προσοχή των γύρω τους.

Πώς να μετριάσουμε την επιδειξιομανία του

Κάποιες φορές τα παιδιά μπορεί να γίνουν σκληρά σε βάρος των άλλων παιδιών. Εν προκειμένω, το να υπερηφανεύεται κάποιο παιδί σε ένα άλλο, αυτόματα μπορεί να κάνει το παιδί-ακροατή να νιώθει λιγότερο ικανό ή σημαντικό και αυτό είναι ένα σημείο που θα πρέπει να προσέξουμε.
Ας πάρουμε το παράδειγμα όπου το παιδί μας κομπάζει για τις επιδόσεις του στην πρόσθεση. Αν διαπιστώσουμε ότι αυτό έχει γίνει ο κανόνας, ότι δηλαδή γίνεται σε υπερβολικό βαθμό, μπορούμε να του εξηγήσουμε με απλά λόγια ότι καταλαβαίνουμε πως νιώθει όμορφα που ξέρει τόσο καλά να προσθέτει, αλλά το να μιλάει συνεχώς γι αυτό κάνει τους συμαθητές του να νιώθουν κάπως άβολα, ειδικά αν δεν μπορούν ακόμη να προσθέτουν τόσο καλά όσο εκείνο. Στη λογική της ενσυναίσθησης, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από το παιδί μας να έρθει στη θέση των άλλων παιδιών. Πχ.: "Θα ήθελες ο φίλος του, ο Κωστής, να υπερηφανευτόταν υπερβολικά ότι ξέρει πολύ καλό ποδήλατο, σε σένα που δεν το ξέρεις ακόμη τόσο καλά; Πώς θα ένιωθες;"
Γενικά, είναι σημαντικό να μάθουμε στο παιδί μας να σκέφτεται τα συναισθήματα των άλλων πριν μοιραστεί μαζί τους τα οποιαδήποτε επιτεύγματά του. Είναι άλλο να μοιράζομαι την χαρά μου για κάτι που έμαθα με τον κολλητό μου χωρίς κάποιον απώτερο σκοπό και άλλο να το κάνω με πρόθεση να τον μειώσω και να νιώσω εγώ πιο σημαντικός. Αυτή η νοοτροπία του "εγώ είμαι ο καλύτερος από σένα" ή της νίκης με κάθε κόστος είναι μια λανθασμένη νοοτροπία.

Οι γονείς, οι μόνιμοι ακροατές

Ενθαρρύνετε το παιδί να μοιράζεται μαζί σας όσα καταφέρνει. Είναι προτιμότερο να κομπάζει σε εσάς, παρά στους φίλους του. Μπορείτε να το επιβραβεύσετε για κάποιο του επίτευγμα, αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό ώστε να νιώσει ένας μικρός Θεός. Παν μέτρον άριστον. Διδάξτε του τον σεβασμό απέναντι στους άλλους και ότι καθένας έχει ταλέντο σε κάτι, ότι όλοι είμαστε σημαντικοί.
Και κάτι τελευταίο (αλλά σημαντικό): Καμιά φορά κι εμείς οι μεγάλοι κομπάζουμε και είμαστε ανταγωνιστικοί. Ας φροντίσουμε αυτό να το μετριάσουμε γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε, είμαστε το παράδειγμα για τα παιδιά μας.