ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: IT'S "SHOWTIME"

ΟΣΑ ΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ

Οι ατάκες που έχει πει στις κλασικές, πια, ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που μαζεύουν ακόμη και σήμερα την οικογένεια στο σαλόνι και μοιράζουν απλόχερα πηγαίο, γάργαρο γέλιο-αν πρόκειται για κωμωδίες και μια αίσθηση νοσταλγίας της παλιάς Ελλάδας, του ασπρόμαυρου φιλμ, είναι γνωστές στους περισσότερους από εμάς. "Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω", "Σκασμός εσύ κυρία Ελένη" (στο θρυλικό "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα"), "Καλώς τα τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα" (στο μεταγενέστερο αριστούργημα "Καλωσήρθε το δολάριο", όπου καλούνταν να μάθει στις κοπέλες που έκαναν κονσομασιόν σε μπαρ του Πειραιά, αγγλικά για να συνεννοούνται με τους Αμερικανούς ναύτες). Οι κινήσεις του όταν περιέγραφε το προφιτερόλ ως φτωχός φοιτητής που παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα στην Λίζα Παπασταύρου (Αλίκη Βουγιουκλάκη "Χτυποκάρδια στα θρανία"), ο ρόλος του ως "τρελού" στο "Ξύπνα Βασίλη", όλα σταθμοί της σημαντικής του διαδρομής που δεν περιορίστηκε, φυσικά, στη μεγάλη οθόνη, αλλά και στο θέατρο και την συγγραφή σεναρίων.

Λείπει κουμπί...Κουμπί; Θεός φυλάξοι! Από το βίντεο που προβλήθηκε στην παρουσίαση

Ο Γιώργος Κωνσταντίνου είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της χώρας, ένας ζωντανός μύθος-όσο κι αν αυτή η έκφραση θεωρείται κλισέ-που μετρά 55 χρόνια πάνω στο σανίδι. Σήμερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει για το νέο του βιβλίο, με τίτλο Showtime, στην ουσία μια αυτοβιογραφία του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός. Κι αν αναρωτιέστε πώς αυτό το βιβλίο "κολλάει" σε ένα blog για μαμάδες και παιδιά, είναι γιατί, αν και πέρασε δύσκολα, γιατί όχι, τραυματικά χρόνια, σε φόντο πολέμου, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να κάνει τη ζωή του να αξίζει τον κόπο. Είναι, λοιπόν, ένα πρότυπο για τα παιδιά, όχι μόνο ως επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά και ως ένας άνθρωπος με θέληση, που, όπως είπε, κατάφερε στην πορεία του να συγχωρήσει, όχι για να πάρει εύσημα, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, αλλά γιατί "δε θα πάρουμε τίποτα μαζί μας". 

Μεγαλώνοντας στην πλατεία Βάθης
Παρουσιάζοντάς τον σε ένα ιδιαίτερα ζεστό ακροατήριο στο Θέατρο Αυλαία, ο Γιάννης Σερβετάς, είπε ότι έγραψε το βιβλίο του λεβέντικα, χωρίς πιπεράτες λεπτομέρειες, προκαλώντας, ταυτόχρονα, το γέλιο και τη συγκίνηση σε εκείνον όταν το διάβαζε. Ο "Ξυλάρας", όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν στα μικρά του χρόνια, λόγω ύψους, μεγάλωσε σε μια γειτονιά στην πλατεία Βάθης, με περίπου 70 οίκους ανοχής, ενώ πήρε τα πρώτα ερεθίσματα από αυτό που λέμε θέατρο στα μπουλούκια-και τις κακουχίες που τα συνόδευαν- όπου έπαιζε η οπερέττα μητέρα του. Όπως είπε ο κ.Κωνσταντίνου, δεν ονειρευόταν ποτέ να γίνει ηθοποιός και μάλιστα απορρίφθηκε από το Εθνικό. Αποφάσισε, τότε, να πάει στο θέατρο Τέχνης και να μαθητεύσει δίπλα στον Κάρολο Κουν.
Στο βιβλίο του περιγράφει τη ζωή του, τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, οπότε και ο πατέρας του τους εγκατέλειψε, την μάχη του με τα χρέη που κάποια στιγμή προέκυψαν λόγω δουλειάς και αναγκάστηκε να αποτανθεί σε τοκογλύφους, αλλά και τον εθισμό μου με τον τζόγο, στον οποίο, όπως είπε, επέλεξε να αναφερθεί για να παραδειγματίσει τους νέους ώστε να μην πέσουν στην παγίδα του.
Στο πλαίσιο της παρουσίασης, προβλήθηκε βίντεο, ένα μικρό απόσταγμα από την κινηματογραφική του διαδρομή, που προκάλεσε το θερμό χειροκρότημα των ανθρώπων που βρέθηκαν στο Θέατρο Αυλαία και γέλασαν με τις ατάκες του Αντωνάκη Κοκοβίκου (και όχι μόνο).

Γιατί αποφάσισε να γράψει το Showtime
"Κάποιες φορές που ξεφυλλίζω άλμπουμ με φωτογραφίες, κοιτάζω ξεχασμένες στιγμές, που όμως υπήρξαν σημαντικές στη ζωή μου. Τότε κακίζω τον εαυτό μου. Θύμησες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου, που οδήγησαν σε μονοπάτια δύσβατα τη ζωή μου, ξέφυγαν από το νου μου στο άπειρο. Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι που δεν σβήνεται. Που θα μείνει, έστω σε μια παλιά βιβλιοθήκη. Ένα βιβλίο. Φυσικά δε γινόταν να απομακρυνθούν οι σκέψεις μου από αυτό που θεωρώ βίωμά μου, από την τέχνη μου. Θέατρο, τέχνη, ζωή. Και ο τίτλος Showtime". Kάπως έτσι εξηγεί τη δημιουργία αυτού του βιβλίου στο οπισθόφυλλο ο ίδιος, για να προσθέσει στην παρουσίαση ότι "η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα show".

Ένας ευγενής άνθρωπος
Ακούγοντάς τον, παρατήρησα ότι η φωνή του, το ηχόχρωμα καλύτερα, έχει μείνει αναλλοίωτο με το πέρασμα των χρόνων. Η εντύπωση που είχα για εκείνον δεν διαφέρει από αυτή που αποκόμισα όταν τον είδα: ένας αξιοπρεπής κύριος, σχεδόν αριστοκράτης, που ασπαζόταν εγκάρδια όλους όσοι τον χαιρετούσαν, ενώ δεν παρέλειψε, σε κάποια πηγαδάκια, να σχολιάσει ακόμη και τα της τηλεόρασης, αποδεικνύοντας ότι παραμένει μέσα σε όλα, ακολουθώντας την εποχή. Αν κάτι πρέπει να κρατήσω, είναι αυτό που κάποια στιγμή είπε ο Γιάννης Σερβετάς. Ότι όταν τον έβλεπε να περιγράφει το προφιτερόλ στη θρυλική ταινία με την Βουγιουκλάκη, ήταν σα να έβλεπε να παραγγέλνει το παιδί της πείνας (όπως τόσα παιδιά, τότε).
Τον ευχαριστούμε πολύ για το νοσταλγικό, γεμάτο από αρώματα Ελλάδας, σαββατιάτικο μεσημέρι.