ΕΓΚΑΙΡΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΔΕΠΥ=ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ

 ΔΙΑΛΕΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ EXPERT ΓΕΩΡΓΙΟ Θ.ΠΑΥΛΙΔΗ

Πιο πλούσια σε πληροφορίες και οπωσδήποτε πιο διαφωτισμένη ως μητέρα, βγήκα από τη διάλεξη του εφευρέτη-καθηγητή Γεώργιου Θ. Παυλίδη για την ΔΕΠΥ (διάσπαση προσοχής). Όπως είπε ο κ. Παυλίδης, η ΔΕΠΥ δεν συνιστά μαθησιακό πρόβλημα, αλλά μια δια βίου διαταραχή με νευρολογικά, κυρίως, αίτια, η οποία αν διαγνωσθεί έγκαιρα και αντιμετωπιστεί από γονείς και εκπαιδευτικούς με τον δέοντα τρόπο, μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά που την εμφανίζουν, ουσιαστικά, παρέχοντάς τους ένα λειτουργικό, ενήλικο μέλλον. Όπως κατάλαβα, το "κλειδί" και σε αυτή την περίπτωση είναι καταρχάς η αναγνώριση και κατ' επέκταση η ανεκτικότητα απέναντι σε μια διαταραχή που την κουβαλά κανείς γονιδιακά, άρα δεν ευθύνεται γι αυτή και επομένως δεν αξίζει απότομη συμπεριφορά και ταμπέλες ("αυθάδης", "παραχαϊδεμένος", "κακομαθημένος από την οικογένεια"). Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι ο Αϊνστάιν διέπρεψε μολονότι θεωρείτο από τους δασκάλους του διανοητικά αργός...

Ο "χάρτης" της ΔΕΠΥ
Η αναλογία εμφάνισης της ΔΕΠΥ στα δύο φύλα είναι 4 (αγόρια) προς 1 (κορίτσια). Πέρα από τη διάσπαση προσοχής, τα παιδιά με ΔΕΠΥ χαρακτηρίζονται από παρορμητικότητα και υπερκινητικότητα. Οκτώ στα 10 παιδιά με ΔΕΠΥ εμφανίζουν συνήθως και μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχές στο λόγο, αδεξιότητα στις κινήσεις (ειδικά των δακτύλων), διαταραχή αγωγής, ψυχαναγκαστική διαταραχή, άγχος ή κατάθλιψη. Στα θετικά της ΔΕΠΥ προσμετρώνται η παραγωγικότητα, η εκφραστικότητα ως προς τα συναισθήματα, η επιμονή για νίκη, η ευαισθησία, η ηγετική τάση και ο αυθορμητισμός.
Όπως ανέφερε ο κ. Παυλίδης, συνήθως όσοι έχουν ΔΕΠΥ είναι αφηρημένοι, ονειροπόλοι, ξεχασιάρηδες, ανοργάνωτοι, της τελευταίας στιγμής, σκέφτονται πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ενώ καταγράφουν μειωμένες σχολικές επιδόσεις λόγω μη σωστής διαχείρισης χρόνου. Λόγω της παρορμητικότητας που τους διακρίνει, είναι ανυπόμονοι, με ανεξέλεγκτο θυμό και οργή, δεν μπορούν να περιμένουν τη σειρά τους, διακόπτουν τους άλλους, ενεργούν πριν σκεφτούν τη συνέπεια της πράξης τους, ενθουσιάζονται με κάτι αλλά το βαριούνται εύκολα και παραιτούνται. Με λίγα λόγια παρουσιάζουν προβλήματα στη συμπεριφορά. Εξαιτίας, δε, της υπερκινητικότητάς τους, είναι ταραξίες, πειραχτήρια, επιρρεπείς σε ατυχήματα και αυτοτραυματισμούς.
Ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι ο εγωκεντρισμός. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν έχουν αυτό που ονομάζουμε ενσυναίσθηση, δηλαδή δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου. Είναι γεννημένοι επαναστάτες, ανυπάκουα, νιώθουν, συχνά, αδικημένα και αρέσκονται στο να παραβιάζουν τα όρια. Το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής, το θέλω νικά το πρέπει, η στιγμή υπερτερεί του σήμερα ή αύριο. Συνήθως επιδεικνύουν μια ανωριμότητα στη συμπεριφορά, έχουν πρόβλημα κυρίως στην ορθογραφία, στην αποστήθιση και την προπαίδεια. Ως προς την επικοινωνία με τους άλλους, όπως ανέλυσε ο κ. Παυλίδης, λόγω του εγωκεντρισμού τους παρερμηνεύουν τις εκφράσεις του προσώπου, των μη λεκτικών σημάτων και των συναισθημάτων και κάποια στιγμή νιώθουν απόρριψη και απομονώνονται.

Η εικόνα με αριθμούς
Σύμφωνα με τα στατιστικά που κοινοποίησε ο κ. Παυλίδης:
* 25-90% των ατόμων με ΔΕΠΥ έχουν και μαθησιακές δυσκολίες
* 90% καταγράφουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις
* 50-70% κάνουν κακές σχέσεις
* 25-45% εμφανίζουν αντικοινωνική συμπεριφορά ως προς τους συνομηλίκους τους
* Ένας στους 3 εγκαταλείπει το σχολείο
* Το 42% μένουν στην ίδια τάξη
* Το 14% αποβάλλονται μόνιμα
* 75-95% δεν τελειώνουν έγκαιρα το Πανεπιστήμιο
* Τέσσερις στους 10 χρειάζονται ειδική διαπαιδαγώγηση ή παράλληλη στήριξη.
Εξάλλου, τα άτομα με ΔΕΠΥ τείνουν να έχουν περισσότερους σεξουαλικούς συντρόφους, χρησιμοποιούν πιο σπάνια αντισυλληπτικά, είναι πιο επιρρεπή στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, ενώ στις γυναίκες τα ποσοστά της εφηβικής εγκυμοσύνης είναι συχνότερα (σε σχέση με τα κορίτσια που δεν εμφανίζουν ΔΕΠΥ).

Με αφορμή τη διάλεξη για τη ΔΕΠΥ, ο κ. Παυλίδης, ένας πραγματικά μεταδοτικός ομιλητής και παγκοσμίου φήμης ειδικός στη δυσλεξία, τη διάσπαση προσοχής και την οφθαλμοκίνηση (Pavlidis Test) έκανε ένα μικρό "κήρυγμα" σε γονείς και εκπαιδευτικούς και αυτό το κομμάτι ομολογώ ότι με άγγιξε περισσότερο απ' όλα (πόσω μάλλον που έχω και μια ροπή στην...αυτο-ψυχανάλυση τώρα τελευταία). Μίλησε για ανοχή, για αγάπη και σεβασμό. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μαλώνουμε ένα παιδί με ΔΕΠΥ επειδή μας εκνευρίζει. Έτσι μόνο κακό μπορούμε να του κάνουμε. Οφείλουμε να σταθούμε κοντά του με αγάπη και να το βοηθήσουμε επί της ουσίας. Όπως είπε, αν οι εκπαιδευτικοί ήταν ενημερωμένοι επαρκώς για τη ΔΕΠΥ και τα συμπτώματά της, πολλά παιδιά θα είχαν πάρει άλλο, καλύτερο δρόμο στην ενήλικη ζωή τους.

ΙΝFO
www.dyslexiacenters.gr
www.facebook.com/dyslexiacenters
8011144600