ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ;

ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΚΟ, ΝΑΙ! Ο ΓΟΝΙΟΣ-ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΜΑΛΛΟΝ ΚΟΒΕΙ ΤΑ "ΦΤΕΡΑ" ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ. ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΝΑ "ΠΕΤΑΞΟΥΝ"; 

Εμείς οι γονείς μπορούμε να γίνουμε πολλά πράγματα για τα παιδιά μας. Ακόμη και...ελικόπτερα! Πρόσφατα έμαθα ότι ο "γονέας-ελικόπτερο" είναι ο υπερπροστατευτικός γονέας, ο οποίος πηγαίνει πολλά βήματα πιο μπροστά από το να καθοδηγεί, ως οφείλει, το παιδί του. Ουσιαστικά το μανατζάρει, το ελέγχει σε τέτοιο βαθμό που, τελικά, μόνο κακό μπορεί να του κάνει. Σύμφωνα με έρευνα, οι γονείς που εμπλέκονται υπερβολικά, οι δεσποτικοί γονείς, ουσιαστικά εμποδίζουν την ικανότητα των παιδιών τους να διαχερίζονται μόνα τους τα συναισθήματα και την συμπεριφορά τους όσο μεγαλώνουν.
Σύμφωνα με τους ειδικούς της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε στον Αμερικανικό Σύνδεσμο Ψυχολογίας (American Psychological Association), στην βρεφική ηλικία και μέχρι τα 1-2 πρώτα χρόνια της ζωής τους τα παιδιά εξαρτώνται από τους γονείς τους και έχουν ανάγκη από καθοδήγηση και κανόνες ως προς την συναισθηματική τους κατάσταση και την συμπεριφορά. Ωστόσο, όσο μεγαλώνουν και οδεύουν προς την νηπιακή ηλικία, σταδιακά αναπτύσσουν την αυτονομία τους όσον αφορά στην διαχείριση των πράξεων και των συναισθημάτων τους. Οι γονείς που δεν επιτρέπουν αυτή την διαδικασία να συμβεί φυσικά, είναι σα να "κλέβουν" από τα παιδιά την ικανότητα να μάθουν να αυτορυθμίζονται. Στην έρευνα τονίζεται ότι τα παιδιά χρειάζονται χώρο για να μάθουν να κάνουν λάθη. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μπορεί να σαμποτάρουν αυτή την διαδικασία.

Καλή πρόθεση, αλλά...

Όπως δήλωσε στον Guardian η Δρ. Nicole Perry, μία εκ των συντακτών της μελέτης, "οι υπερπροστατευτικοί γονείς τις πιο πολλές φορές έχουν πολύ καλή πρόθεση και προσπαθούν να υποστηρίξουν και να είναι εκεί για τα παιδιά τους. Ωστόσο, προκειμένου εκείνα να υιοθετήσουν συναισθηματικές δεξιότητες και δεξιότητες συμπεριφοράς, θα πρέπει να αφήσουν τα παιδιά τους να βιώσουν ποικιλία συναισθημάτων και να τους δώσουν τον απαιτούμενο χώρο ώστε να εξασκηθούν και να προσπαθήσουν τα ίδια πρώτα να διαχειριστούν όλα αυτά τα συναισθήματα ανεξάρτητα. Στην συνέχεια μπορούν να τους καθοδηγήσουν και να τους βοηθήσουν όποτε ή όταν το έργο που έχουν να φέρουν εις πέρας γίνεται πολύ μεγάλο".
Για τις ανάγκες της έρευνας οι επιστήμονες παρακολούθησαν 422 παιδιά από τις ΗΠΑ, σε φάσμα 8 χρόνων (στα 2, στα 5 και στα 10 τους χρόνια). Στα δύο χρόνια, τα ζεύγη μαμάς-παιδιού παρατηρήθηκαν κατά το παιχνίδι για 4 λεπτά και στη συνέχεια όταν μάζευαν τα παιχνίδια, για 2 λεπτά. Οι επιστήμονες αξιολόγησαν τις μητέρες αναφορικά με την συμμετοχή τους (παρεμβατικότητα) στην δραστηριότητα του παιδιού. Στην συνέχεια παρατήρησαν τα παιδιά σε δύο πειράματα, στην ηλικία των 5. Οι αναφορές δασκάλων και παιδιών συγκεντρώθηκαν στην ηλικία των 5 και των 10 ετών αντίστοιχα. Εκείνο που διαπίστωσαν είναι ότι η γονεϊκότητα τύπου ελικόπτερο ασκούνταν από γονείς οι οποίοι καθοδηγούσαν συνεχώς το παιδί τους, λέγοντάς του με τι να παίξει, πώς να παίξει με ένα παιχνίδι, πώς να μαζέψει μετά το παιχνίδι και ήταν πολύ αυστηροί και απαιτητικοί. Ως προς τα παιδιά, εκείνα αντιδρούσαν με διάφορους τρόπους. Είτε με άμυνα, είτε με απάθεια, είτε με δυσανασχέτηση.
Οι ειδικοί βρήκαν ότι όσο πιο υπερποστατευτικοί ήταν οι γονείς όταν το παιδί τους βρισκόταν στην νηπιακή ηλικία, τόσο φτωχότερες συναισθηματικές αποδόσεις και αποδόσεις συμπεριφοράς είχε όταν έφθανε στα 5 του χρόνια. Στον αντίποδα, τα παιδιά με καλύτερο έλεγχο των συναισθημάτων τους είχαν λιγότερα θέματα, καλύτερες κοινωνικές δεξιότητες και καλύτερη απόδοση στο σχολείο στην ηλικία των 10.